Tata umarł.

Jego ciało przestało działać.

Już nic nie czuł. Nawet bólu głowy.

Serce Taty przestało bić.

W drewnianym domu nad morzem zapanowała cisza.

Mała Dziewczynka i jej Braciszek nic z tego nie rozumieli. Nagle Taty już nie ma. Czy to możliwe? Pewnego wieczoru, gdy tęsknota za Tatą była nie do zniesienia, Chłopiec i Dziewczynka poszli na spacer rzadko uczęszczaną ścieżką wśród bujnej roślinności. Trzymali się za ręce. Dziewczynka próbowała coś zaśpiewać, ale gubiła melodię. Chłopiec przyglądał się kolorowym kwiatom. Nagle zauważył coś dziwnego: małą istotę ludzką z delikatnymi biało-różowymi skrzydełkami.

Chłopiec z wrażenia nie mógł wydusić ani słowa. Jego Siostrzyczka odwzajemniła ukłon i wyciągnęła do Wróżki swoją malutką dłoń. Istota przysiadła na jednym z paluszków i przyglądała się dzieciom.

– Wypatrywałam was, bo od jakiegoś czasu nie słyszałam znajomego śmiechu, dochodzącego z drewnianego domku.

Dziewczynka spuściła głowę i cichutko odrzekła:

– Tatuś nie żyje. – Po policzku spłynęły jej dwie wielkie łzy.

– Wiem, kochana.

Nastała cisza. Trwała kilka minut. Wróżka nad czymś intensywnie myślała.(…)

– Czy Tata w niebie słyszy, jak coś do niego mówię?

– Tego nie wiem, ale myślę sobie, że do Taty na pewno dociera wasz śmiech i śpiew. Skoro my, Wróżki, was słyszymy, to dlaczego nie Tata.

– Ojej, nie wiedziałam. – Dziewczynka zamyśliła się. – Czyli jak chcemy dać znać Tacie, że go kochamy, to wystarczy, że coś zaśpiewamy?

– Wystarczy, że będziecie dalej żyć, kochani. Cieszyć się każdym dniem. Bawić się. Biegać do utraty tchu. Śpiewać i tańczyć. Śmiać się do bólu brzucha.

****

I macie prawo do łez, do smutku, do tęsknoty. Bo to również jest życie.

***

Fragment bajki-talizmanu, którą napisałam dla pewnego rodzeństwa, oswajającego się z żałobą po śmierci Taty.