Blog
Współczesna psychologia odchodzi od postrzegania żałoby w kontekście etapów, które pojawiają się w określonej kolejności i stawia większy nacisk na indywidualność przeżywania straty i postrzega samą żałobę jako aktywny, płynny proces, który nie znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Czytaj więcej „Żałoba to zadanie – o dziecięcej żałobie z perspektywy zadaniowej”
Blog
Pierwszy raz w życiu nie umiem napisać sensownej recenzji. Bardzo bym chciała, ale brakuje mi słów. Moni Nilsson, szwedzka pisarka, odważyła się stworzyć książkę o umieraniu mamy. Z perspektywy wchodzącej w wiek dojrzewania córki. Córki, która z jednej strony zaczyna więcej rozumieć, a z drugiej nadal jest dzieckiem.
Czytaj więcej „„Tyle miłości nie może umrzeć” Moni Nilsson – recenzja”
Blog
Mam na imię Aneta. Trzymam w ręku książkę „Ja i inni”. Myślę o tym, jak wielką wartość ma w sobie ta niepozorna książeczka. O tym, jak w nienachalny, prosty sposób przypomina nam o tym, że nie jesteśmy zawieszeni w próżni, że wszyscy jesteśmy połączeni, a zarazem każdy z nas ma swoją własną historię.
Czytaj więcej „„Ja i inni” Ylvy Karlsson – recenzja”
Blog
„Rola terapeuty, choć niedyrektywna, nie jest rolą bierną, ale wymagającą czujności, wrażliwości i nieustannego doceniania tego, co dziecko robi i mówi. Wymaga zrozumienia i prawdziwego zainteresowania dzieckiem. Terapeuta musi być zawsze tolerancyjny i akceptujący.”
Czytaj więcej „Prawdziwe zainteresowanie”
Blog
Słowo „przepraszam” zbyt często zarezerwowane jest dla dorosłych, jakby nie można było przyznać się do błędu przed dzieckiem. Dlaczego?
Czytaj więcej „Przepraszanie zarezerwowane tylko dla dorosłych?”
Blog
Nie wiem, wokół którego z nich narosło więcej szkodliwych mitów i stereotypów: wokół żałoby czy autyzmu. A jak dodamy do tego duetu słowo „dziecko”, otrzymujemy mieszankę ukrytą w podziemiach niezrozumienia i krzywdzących przekonań.
Dziecko autystyczne w żałobie: temat tabu, temat, który nie istnieje w dyskursie publicznym . Nie chcę, żeby tak było.
Po kolei zatem. Zacznę od autyzmu.
Blog
Blog
„Natura ludzka nie jest maszyną postawioną do wykonywania wyznaczonej pracy, lecz drzewem, które rośnie i rozwija się zgodnie z dążeniem sił wewnętrznych, które czynią ją żywą istotą.” Tymi słowami J. S. Milla rozpoczyna swoje rozważania na temat autoterapeutyczych możliwościach dzieci Hanna Olechnowicz w książce „Dziecko własnym terapeutą”.
Ta niepozorna publikacja z 1995 roku bazuje na efektach czterech lat doświadczeń terapeutycznych i obserwacji w Klubie dla dzieci z problemami rozwojowymi, działającym w latach 80. w Polsce. Mimo upływu lat i pojawieniu się wielu nowych badań w dziedzinie rozwoju dziecka jest to niezwykle ciekawa i inspirująca lektura.
Czytaj więcej „„Dziecko własnym terapeutą” Hanny Olechnowicz – recenzja”
Blog
Wokół dziecięcej żałoby wciąż narasta sporo społecznych nieporozumień. Otoczenie oczekuje od dziecka w żałobie konkretnych zachowań i to wyrażonych w dokładnie określonym czasie. To sprawia, że łatwo jest wpaść w pułapkę stereotypów i przeoczyć dziecięcy ból oraz potrzebę wsparcia.
Czytaj więcej „Co ma wspólnego dziecięca żałoba z kałużą?”
Blog
Przywykliśmy myśleć, że żałoba związana jest ze śmiercią kogoś bliskiego. Jednakże jest to niepełne rozumienie. Żałoba może stać się częścią naszego doświadczenia także jako odpowiedź na stratę, zmianę, transformację.
Czytaj więcej „Ile strat w sobie nosisz?”